Култната серија „Камионџии“ слави половина век од емитувањето на првата епизода во која засмејуваше милиони гледачи.
Еден од главните правци на комедијата во нејзината кинематографска историја отсекогаш биле поджанровите „другар“, а да не зборуваме за партнерски приказни, во кои двајца пријатели, различни како денот и ноќта, создаваат хумор токму во таа динамика.
Во генерално оскудните информации на 13 јануари 1973 година почна да се емитува првата епизода од серијата „Камионџии“, каде започна пријателството и цимерлакот, но во кабината на камионот, помеѓу двајца великани, и во однос на глумата и погледот на светот..
Павле Вуисиќ и Миодраг Петровиќ Чкаља ги играа Пајо Чутура и Јариќ Т. Живадин или Паја и Јаре. Секој од нив со себе донесе свој стил на глума и хумор. Додека Паја беше груб, без многу движења, мимики и говор, но народски паметен, Јаре беше сосема спротивно од него.
Чкаља го негуваше хуморот на Џери Луис, со многу будалетинство, наивност и физички хумор. Таа комбинација стана победничка и затоа оваа приказна уште се гледа на југословенските простори.
Дејствието во серијата е замислено како комедија, со мали општествени коментари за многуте погрешни работи во социјализмот. Двајцата ја напуштаат редовната работа бидејќи не сакале да одат на дообразување, па стануваат приватни камионџии.
На тие нивни средби и со обичниот свет и со газдите и функционерите се правеше пресек и состојба на општеството.
Сценаристот, или со денешниот речник, креаторот на серијата, Гордан Михиќ дојде од филмскиот свет, создавајќи сценарија за некои од водечките филмови на црниот бран, па критиките на општеството апсолутно не се изненадувачки.
За да пишува што поавтентично, Михиќ поминувал време со многу возачи на камиони, а приказната за еден човек кој не сакал да се дообразува за на крајот да попушти и некако се провлекол низ вечерното училиште е делумно вистинита и заврши во серија.
Пајо и Јаре завршуваат на училиште и таму лежи комичното срце на целата серија. Тие авантури се веројатно првото нешто што ни паѓа на памет, како и одговорот на Чкаља за „Буната против дахиите“ на часот по историја. А таму, Михиќ направи добра домашна задача и помина извесно време во вечерните училишта, интервјуирајќи ги учениците.
Во таа 1973 година конечно се појавија бои на домашната телевизија, па „Камионџии“ е еден од последните проекти изработен во црно-бело.
