Секогаш кога одам во мојот роден град нешто ми затреперува во срцето. Ме обзема некоја топлина, некое необјасниво чувство на возбуда, цела галерија на слики од најраното детство. Во Кочани ги паметам сите ридови и долови, камењата и ѓоловите во реката, која некогаш беше поголемка од сегашното поточе што тече низ градот. Добро се сеќавам на комшиите кои ни беа повеќе од роднини, на другарите од детството, уште им ги знам имињата и прекарите, ја паметам како да беше вчера мојата прва учителката во „Раде Кратовче“ Даринка Романова , која „ме описмени“, кладенецот во Башчел’ко од кој ја пиев најубавата вода, базенот во кој научив да пливам. Го паметам полето со оризови ниви со најубавата зелена боја на светот.
Во овие денови на шок од големата трагедија во Кочани ми дојде на ум бабицата која ја породила мајка ми и која прва ме држела во рацете. Пред повеќе години ја запознав на мостот во центарот на градот. Ме запре ненадејно возрасна непозната жена. „Чекај момче“, рече, „застани малку, да те прашам нешто. Дали си ти син на Зада?“ „Да, јас сум на Зада и на Сами“. „Личиш на мајка ти“, рече. „А, која сте вие“ прашав. „Јас сум бабицата што те породи, те познав по мајка ти“. Ме изгушка, ме бакна, радосна како да сретнала свое дете. „Поздрави ја мајка ти од бабицата. Кога дојде од Црна Гора во Кочани беше најубавата жена. Одевме на корзо да ја видиме“. Боже, си реков тогаш, каква средба. После ми кажаа дека во тоа време Бабицата го довела на свет половина Кочани. Таа во Кочани е легенда.
Каква асоцијација да помислам на бабицата која пораѓала мајки во скудни времиња баш во денови на тага. Што прави такви далги мозокот кога му доаѓа на човек очај на душата. Кога го јадат јанsи. Зошто бе, зошто се случи тоа злосторство да изгорат деца. Ги гледам апокалиптичните слики на ужас, на траор, на црнила, на тага што никогаш не ги бев видел. Деца од градот на моето детство ги проголта пламен, изгореа во оган велат 59 и уште 150 се повредени, а многумина во животна опасност.
Си играме комар со животот
Најтешко повредените се преземени во други земји, не можеме сами да ги лечиме, како што не можеме ништо сами да направиме. Сѐ треба некој да ни помага. Сме имале оделенија за изгореници, сме имале и добри лекари ама сме ги затвориле оделенијата, а лекарите си го нашле чарето кај што не затвораат болници и училишта. Затоа отворивме илјадници коцкарници низ цела Македонија. Затоа си играме комар и со животот кога сите губат, а малкумина добиваат. Затоа без големи тешкотии се отвараат диско клубови во штали и разни импровизориуми кои секој викенд се полни со деца.
Во една таква штала алчни луѓе без да ги обезбедат сите законски услови за работа ги изгореа децата како гламњи, а едни други кои требаше да ги заштитат, да го спречат ова злосторство не го направија тоа, зафатени во своите битки за власт и привилегии. Сега, како големи праведници велат дека ќе ги казнат сите виновници три децении наназад што палат деца во штали, што ограбуваат, што земаат данок во крв, што брзо се богатат, за многумина уште побрзо да осиромашат.
Ова не е моето Кочани. Таму сега е многу мачно, напрегнато, како затишје под црни облаци, само што не експлодирал голем кијамет. Мајки во црни шамии редат, мажи плачат. Велат кога мажите плачат се случуваат страшни работи.
Нема куќа, нема човек, старо и младо што не е во тага, во гнев. На секој му заминал некој близок, син, ќерка, внук, внука, роднина, другар, комшија. Зошто, зошто, зошто ги убивте децата, кој е тој што не ја спречи трагедијата, а требаше тоа да го направи – тоа се залудни прашања на гневот. Го гледам таткото што го изгубил синот единец како во очај се тресе и плаче на сет глас прашувајќи се што ќе ми е животот сега, како да живеам без синот. Па камен да си ќе пукнеш од мака, од тага, од јад, од гнев.
